در مطالعات قبلی انجام شده بر کودکان دارای لکنت گزارش‌ هایی مبنی بر بهبودی خود به ‌خودی کودکان به چشم می ‌خورد. پژوهش ‌های جدید امکان بهبود خود به‌ خودی را دقیق‌ تر بررسی کرده‌ اند:

در مطالعات طولی (مطالعاتی که افراد را برای بازه‌ های زمانی چندین ساله دنبال می ‌کند تا تغییرات آنها را در طول زمان بررسی کند) مشاهده شده است که آنچه که والدین بهبود خود به ‌خودی لکنت گزارش کرده‌ اند، در واقع کاهش شدت لکنت فرد بوده است. به ‌عبارت ‌دیگر زمانی که گفتار درمانگران گفتار افرادی که والدین آنها گزارش کرده‌ اند لکنت کودکشان به ‌صورت خود به ‌خودی بهبود پیدا کرده است، را تحلیل کردند متوجه شدند که در گفتار ۶۰٪ از این افراد هنوز لکنت‌ های خفیفی مشاهده می‌‌شود که تشخیص این لکنت‌ ها برای والدین دشوار بوده است و آنها با نادیده‌ گرفتن این لکنت ‌های خفیف گفتار فرزند خود را کاملاً روان در نظر می ‌گرفتند. این مطالعه همچنان نشان داد که تعداد قابل‌ توجهی از افراد مورد مطالعه گزارش می ‌کنند که هنوز گاهی اوقات زمینه  لکنت کردن را دارند و خود را فردی با گفتار کاملاً روان نمی‌ دانند.